A HISTÓRIA DAS COISAS COMPLETO DUBLADO EM PORTUGUES ( capitalismo, consu...

ĈU TIO MERITAS VERSION EN PLURAJ LINGVOJ? ĈU ANKAŬ EN ESPERANTO? 

MERECE UMA VERSÃO EM MUITAS LÍNGUAS? EM ESPERANTO TAMBÉM?

ESCADA/ ŜTUPARO

 

subo a escada ereta da coluna vertebral
na altura do coração o atalho trilho
até o centro do templo ali erguido
em tijolos de luz e argamassa de pranto
ressequido e gasto
na velha cadeira respiração e calma instalo
vasto o espelho se abre em lago 

brilhos imagens

despeço um pouco as sombras já grudadas
contemplo sem julgar seu corpo
de fumaça e coisa alguma:
chamo a violeta chama da Presença Eu Sou
o que penso que sou se evapora
o que a escola me disse desvanece
o que a cultura moldou se esvai em bruma
o que Eu Sou se reconhece Totalidade
ao humano frágil me devolve
ao balbuciar este relato frágil
que me levará veloz a parte alguma
 

grimpas mi l’ eretan ŝtuparon de l’ vertebra kolumno
kaj ĉekore la padon trairas
ĝis la centro de l’ templo tie starita
de brikoj de lum’ kaj mortero
de sekega elĉerpita ploro
kaj sur la konata seĝo spiron kaj kalmon mi instalas
kaj vasta malfermiĝas la spegul’ kiel lago briloj imagoj
iom adiaŭas mi la ombrojn jam gluataj
kaj kontemplas sen juĝ’ ilian korpon de fumo
kaj nenio:
vokas mi la flamon de la viola Ĉeest’ Mi Estas
kaj kion mi pensas ke mi estas vaporiĝas
kaj kion lernejo min diris disfumiĝas
kaj kion kulturo muldis ombre vanuas
kio Mi Estas Tutecon sin rekonas
kaj al humaneco fragila min redonas
dum balbutas mi ĉi fragilan raporton
kiu min rapide portos al neniu loko

RIDEGO/ GARGALHADA

Leganto, imagu: unu el ni, plenatente, sin ĵetas sur sofo malstreĉiĝ-cele. Iomete poste la percepto ŝajnas pli akurata, kaj iel konata bruo zumas. Ĉu efiko de eniro en meditadon? Tri ĝojaĵoj ridetas: unue, aŭdebla, bonfara, aŭtentika ananda, aŭ spirituala feliĉo, due, tiu ridego kaj trie, senforma raporto ĉu poezia. Plejeble ne sinsekvaj, sed samtempaj. Verke mi montros ĝin. Senbrue ananda, saltete, vivantokule, ekdialogas. Resume:   

Amata meditanto, parolas tiu de vi nomata Supera Esto: Kredu min, ni estas unu, eĉ se vi, forgesita, supozas nin du. Dirite tio, indas insisti, ke tiu ridego estas via natura stato, se kvazaŭ infano vi restas. Via estas la tuta Regno, ĉar ĝi estas en vi kia natura heredaĵo. Frato nia, kies vivo en Palestino estis fuŝe rakontita, substrekis tion. Tiam li sinprezentis kiel fraton, malgraŭ posta insisto de institucioj uzi lian nomon kiel bonegan mon-enpoŝigan perilon tra trudita timo. Plu mi ne diru, ĉar nia meditadotempo estas ankoraŭ modesta.

Obee al ia ordono, portas mi ĉi mesaĝon. Ĉu vi kredas ĝin ankaŭ fuŝa, aŭ ne? 

Ridego bruegis ĉie ajn. 

********

Leitor, imagine: um de nós, com plena atenção, se atira sobre um sofá para relaxar. Tempinho depois, a percepção mais acurada, surge o velho zumbido. Talvez efeito da entrada em meditação. Três coisas ali sorrindo: primeiro, audível, benfazejo, autêntico, o estado de ananda, ou felicidade espiritual, segundo, essa gargalhada e terceiro, um relato informe, poético talvez. Mais provável não serem sequenciais, mas simultâneos. Recriado, te mostro.

Sem ruído, ananda, saltitante, olhos vivos, inicia diálogo. Resumo: 

Amado meditante, diz aquele chamado Ser Superior: Creia-me, nós somos um, mesmo que você, esquecido, acredite sermos dois. Dito isto, é bom insistir que essa gargalhada é seu estado natural, se continua como criança. Seu é todo o Reino, pois ele está em você e é sua herança natural. Um irmão nosso, cuja vida na Palestina foi narrada com deformações, sublinhou isto. Na época, se apresentou como um irmão, apesar da insistência posterior das instituições em usarem seu nome como excelente meio de embolsar uma grana em função do medo imposto. Mais não direi, pois nosso tempo de meditação atual é ainda modesto.

Obediente a uma espécie de comando, trago esta mensagem. Você acredita que ela seja também deformada, ou não?

Ecoou uma gargalhada por toda parte.

SUPERNOVA

 

SUPERNOVA

explodem em luz

partidos

legislativos inativos

judiciários sem juízo

executados executivos

tudo se decompõe

se recompõe humilde

unidade

 

SUPERNOVA

eksplodas lume

partioj

malaktiva leĝisdomo

sensaĝa justica povo

ekzekutita ekzekutivo

ĉio putriĝas

rekunmetiĝas humile

unie

VINGANÇA/ VENĜO

 

VINGANÇA

        Mastigava. E mastigava. Não se sabe o que tanto triturava entredentes. Chicletes não era. Dizia ter nojo. Remorsos, intrigas, talvez. A raiva do palavrão engolido? Do xingamento não vomitado? O remoer da vida – “osso duro de roer”?

        Mordeu a língua. Tanto sangue! Quase morre à míngua.

 

                                                        VENĜO

        Li maĉis. Kaj maĉis. Oni ne scias, kion li tiom interdente pistis. Maĉ-gumo ne. Pro naŭzo, li diradis. Mem-riproĉoj, klaĉaĵoj, eble. Ĉu la kolero pro la englutita fivorto? Ĉu la ne vomita sakrado? Ĉu la remuelado de la vivo – “malmola kiel ŝtalo”?

        Mordis li la langon. Tiom da sango! Preskaŭ manke li mortis.

QUERO MINHA VÓ!!!/ MI VOLAS AVINJON!!!

 

QUERO MINHA VÓ!!!

No tempo da Vovó a cura da loucura era o... cura. Vinha o cura. A cura, algumas vezes. Hoje tem muita loucura premiada: cargo no poder público, chefia, prestígio. Dizer o que dá na telha rende prestígio, fiéis seguidores. Ressonância gera admiração e votos. Da loucura, porém, sei mais da minha, mesmo sendo quase nula a cerca do vizinho. Loucura-puxa-loucura se faz tortura, rebenta a pele exígua do real. Muitos loucos, outros, poucos. A democratização da loucura, um fato: o noticiário instiga, a publicidade promete, a profecia se cumpre.

        Releio-me, só teoria desengonçada, menos açodada do que devia. O truque me desvia do meu sentir tortuoso, torturado, triste. Vontade, fio de teia de aranha fora da teia, ausente contexto, fácil romper, como a sanidade, de que pouco se sabe, mercadoria em promoção na farmácia. Vou ao psiquiatra, mas só depois de amanhã: antes, conto um conto aumenta um ponto. A escola me condicionou, gosto de pontos no boletim. Ocorrências fora repercutem dentro, relidas fora, julgamentos, diagnóstico, fofoca. Melhor fazer fofoca no faz de conta da ficção que no santuário do consultório hoje sem o cura. O especialista acaba de ser interrompido pela ditadura do relógio, o grito neurótico do celular e seu cronômetro obediente.

        Também eu domesticado na obediência inqualificável, embora meu lindo lado louco queira mesmo é ser ingovernável. Quero minha Vó! Quero minha Vó!!!

 

MI VOLAS AVINJON!!!

En la tempo de Avinjo, la kuraco de frenezeco estis... pastro. Venis la pastro. La kuraco, kelkfoje. Hodiaŭ estas multa frenezeco premiata: posteno en publika povo, estrado, prestiĝo. Diri kion oni volas fordonas prestiĝon, fidelajn sekvantojn. Agordo naskas admiron kaj voĉdonojn. Pri frenezeco tamen mi iom scias pri la mia, eĉ se preskaŭ nula estas la barilo de la najbaro. Frenezo-portas-frenezon, iĝas torturo, rompiĝas la delikata haŭto de la realo. Multaj frenezuloj, la aliaj, malmultaj. La demokratiigo de la frenezeco, fakto: novaĵoj instigas, propagando promesas, antaŭdiroj plenumiĝas.

        Min mi relegas, nur pumpla teorio, malpli rapidiĝita ol devus esti. La artifiketo min devias de mia torda, tortura, trista sento. Volo, fadeno de araneaĵo for de la teksaĵo, forestanta kunteksto, facile rompebla, kial la saneco, pri kio malmulte oni scias, enmerkatigo en la apoteko. Mi iros al la psikiatro, sed nur postmorgaŭ: unue, mi rakontos rakonton, aldonas poenton. La lernejo min kondiĉis, poentojn mi ŝatas sur la bulteno. Eksteraj okazaĵoj eĥas ene, relegitaj ekstere, juĝoj, diagnozo, klaĉado. Plibone klaĉi en la ŝajnigo de la fikcio ol en la sanktejo de la konsultejo hodiaŭ sen pastro. La fakulo estis ĵus interrompita de la diktaturo de la horloĝo, la neŭroza krio de la poŝtelefono kaj ĝia obea kronometro.

        Ankaŭ mi dresita de la senkvalifikebla obeado, malgraŭ mia bela freneza flanko volu ja iĝi neregebla. Mi volas Avinjon! Mi volas Avinjon!!!