RESPIRAR O AGORA?
Brederodes, apesar desse duro nome, nada
tinha a ver com Herodes, infanticida no Império
Romano. Então, relaxou o corpo, fechou os olhos, imaginou serviçais do palácio
chegando e, num delírio onírico, convidou o povo: “Vamos experimentar o
agora?”
Tremendo e com um fiapo de voz perguntou um dos servos: “Como
é experimentar o agora, Majestade Imperial?”
Já sonolento, Brederodes falou meio
automático:
“Exale todo o ar dos pulmões. Lentamente.
Confie. Faça isto três vezes”.
Nas três vezes
todos constataram em silêncio: Uau! É mesmo, o ar novo penetra meus pulmões!
Sinto abundância e plenitude. Vou ficar assim um pouco. Só me observando, sem
mudar nada. Como sinto meu corpo com essa respiração?
Brederodes prosseguiu, como se falasse
com seus botões, que nem sequer existiam na túnica que usava:
“Mais uma vez solto todo o ar dos
pulmões, e todo o apego mental vai sumindo, sumindo. Então, exalo
profundamente. Confiança e alegria deixo ficar. Discreto sorriso de gratidão deixo
ficar. A confiança fica. Afinal, o ar se renova sempre, chega sempre e traz o
novo sempre. A alegria chega e fica. A alegria é o Espírito em mim. Deixo a
inspiração entrar pelo nariz, simplesmente acolho a inspiração. Acolho e
agradeço, pois a inspiração não é minha. A vida, sim, é que respira em mim. Ela
me inspira e se manifesta no que vai sendo criado a cada momento no meu jeito de viver”.
E ele entrou em recordações antigas:
“Quando éramos criança, a turma tinha aquela
brincadeira de repetir e repetir várias vezes. Saboreávamos o som de cada palavra nova. E elas encontravam o caminho do acontecer”.
Se lembrou que se a escolha tinha poesia,
beleza, magia a coisa repetida acontecia mesmo! E o bando de crianças repetia
cantando: “pirulito que bate bate, pirulito que já bateu...” E não é que
vinham até mesmo outros doces de quebra!? Repetíamos em uníssono: “ciranda cirandinha
vamos todos cirandar/ vamos dar a meia volta/ volta e meia vamos dar!” E a
vida era uma dança, com as crianças vivendo alegria e plenitude. Assim, havia confiança na criatividade que jorrava, jorrava como gotas de luz e cores.
E assim escolho
repetir pela primeira vez: “Eu Sou a ressureição e a vida!” (e
observo o efeito de cada palavra no meu corpo, o silêncio mais e mais profundo).
Repito pela segunda vez: “Eu Sou
a ressurreição e a vida!” (silencio e sinto o corpo agradecido, percebo as
células a se renovarem, percebo em cada célula como se houvesse uma enorme alegria).
Pela terceira vez: “Eu Sou a
ressureição e a vida!” (sinto agora no meu coração, que é o coração de
todos, a Totalidade).
Pela quarta vez: “Eu Sou a ressureição e
a vida!” (sinto que Eu Sou essa Totalidade. Eu Sou dentro e fora de mim).
Pela quinta vez: “Eu Sou a ressureição e
a vida!” (sinto uma emoção oceânica. Sinto que Eu Sou Aquele que sente tudo
vibrando. E no grande silêncio, apenas sou testemunha d' Aquilo que é).
Pela sexta vez: “Eu Sou a ressureição e a
vida!” (A vida é em mim. Eu Sou a Vida n’Aquele que é...).
Pela sétima e última vez: “Eu Sou a ressureição e a
vida! (só o Silêncio reverbera, reverbera, reverbera... Nessa dimensão de
Aqui e Agora, além de qualquer palavra, além de qualquer conceito, além da
Forma, o Silêncio é. Eu Sou o Silêncio divino e criador!).
**************
ĈU SPIRI LA NUNON?
Brederodes, malgraŭ tiu
dura nomo, neniel rilatiĝas al Herodo, infan-mortiginto en Romia
Imperio. Do li korpe malstreĉiĝis, fermis la okulojn, imagis palacajn servulojn
alvenante kaj, kvazaŭ en onira deliro, invitis la ĉeestantaron: “Ĉu ni
travivu la nunon?”
Tremante, malfortvoĉe, demandis servo: “Kiamaniere oni
travivas la nunon, Imperia Majesto?”
Dormema, Brederodes
iom aŭtomate diris:
“Elspiru la tutan
aeron el pulmoj. Lante. Fidu min. Faru tion tri fojojn”.
Tri foje ĉiu konstatis silente: Uaŭ! Jes ja, nova aero penetras miajn pulmojn! Mi
sentas abundon kaj plenecon. Mi restos tiel iom da tempo. Mi nur observos min, sen
ajna ŝanĝo. Kiamaniere mi sentas la korpon post tiu spirado?
Brederodes daŭris,
kvazaŭ li parolu al siaj butonoj, kiuj eĉ ne ekzistis sur la tuniko, kiun li
uzis:
“Unu foje plu, mi
ellasas ĉiun aeron el pulmoj, kaj ĉiu mensa alligo foriras. Do mi funde
elspiras. Konfidon kaj ĝojon mi permesas resti. Diskretan rideton dankeman mi
permesas resti. Konfido restas, ĉar aero renoviĝas ĉiam, alvenas ĉiam kaj
portas ion novan ĉiam. Ĝojo alvenas kaj restas: ĝojo estas Spirito ĉe mi.
Komforte, mi permesas la inspir-eniron tra mia nazo, simple mi akceptas la
inspiron. Mi akceptas kaj dankas, ĉar la inspiro ne estas mia. Vivo, jes, estas
tio, kiu spiras tra mi. Ĝi min inspiras kaj sin manifestas en tio, kio ĉiumomente kreiĝas per mia vivmaniero”.
Li eniris en antikvajn
memoraĵojn:
“Kiam ni estis
infanoj, estis tia ludaĵo ripeti kaj ripeti multfoje. Ni gustumadis la sonon de ĉiuj novaj vortoj. Ili trovadis la okazo-vojon”.
Li memoris tion, ke se en
la elekto estis poezio, beleco, magio, la afero ja okazis! Kaj la infangrupo kante
ripetis: “stango-bombono, kiu batas batas, stang-bombono, kiu jam batis...”
Ĉu eĉ ne venis aliaj pliaj dolĉaĵoj!? Ni ripetis unuvoĉe: “rondodanco
rondodanceto rondodancu ĉiuj ni/ doun-turnon donu ni/ turnon-kaj-duono donos ni!” Kaj
la vivo estis danco kune kun najbaraj infanoj, ĝoje kaj plene. Tiel, ni fidis je
kreivo, kiu spruĉis, kvazaŭ lumgutoj kaj koloroj.
Mi elektas diri unuafoje: “Mi Estas transvivo kaj vivo!” (kaj mi observas la efikon miakorpe de ĉiu
vorto. Jen silento pli kaj pli profunda).
Duafoje mi asertas: “Mi
Estas transvivo kaj vivo!” (mi silentas kaj sentas la korpon
dankema, perceptas ĉel’-renovigon, kvazaŭ en ĉiu ĉelo estus grandega ĝojo).
Triafoje: “Mi
Estas transvivo kaj vivo!” (sentas mi nun, miakore, kiu estas ĉies
koro, ian Tutaĵon).
Kvarfoje: “Mi Estas
transvivo kaj vivo!” (mi sentas, ke Mi Estas tiu Tutaĵo. Mi Estas ene kaj
eskster mi).
Kvine: “Mi Estas
transvivo kaj vivo!” (mi sentas oceanan emocion. Mi sentas, ke Mi Estas Tiu,
Kiu sentas, ke ĉio vibras. Kaj ene de granda silento, mi nur atestas Tiun, Kiu
Estas...).
Sesa fojon: “Mi Estas
transvivo kaj vivo!” (Vivo estas ĉe mi. Mi Estas Vivo en Tiu, Kiu estas...).
Sepa kaj lastfojon: “Mi Estas
transvivo kaj vivo!” (nur Silento rebrilas, rebrilas, rebrilas... En tiu
dimensio de Ĉi-Tie-kaj-Nun, trans ajna vorto, trans ajna koncepto, trans l’ Formo,
Silento estas. Mi Estas dia, kreiva Silento!).
