CARTAS DE CRISTO/ LETEROJ DE KRISTO

 
LETEROJ: poezia legado pri naŭ leteroj[i] kaj dek sep komplementoj [ii]

Se venonte prema inspiro,

enloĝanta voĉo sonos:

ebla dubo, timo, miro

ĉion fine ja vi konos.

 

Ĝustig’ de miskomprenoj

jen io de mi celata

ĉu por evito de ĝenoj

ĉu por kompreno ekzakta.

 

Kiam mi vivis sur Tero

dum ĉeesto en Palestino

“Patro”-n mi diris, nur ero,

Judisme ne gravis ino:

de tiam mia prefero

estis diri sen enuo

Patro-Patrin’ jen Unuo!

 

Al mi venis tiu Vero

nur post tempo dezerta

ĉar junece kun malklero

supozis mi esti certa,

sen kon’ pri Fonta Rivero,

sen scii min mallerta!

NUDO

Nudiĝu el mitoj fantomoj timoj

malesperoj frustroj angoroj – vekiĝu

stariĝu perceptu – ĉio tio

viamense venas

personaj mensaj kondiĉoj

Forigu ilin: Vivo plenas

Plifacile diri ol fari – vi pensas

La Vero el Esto: neniam sola vi estas!

CARTAS: legado poético de nove cartas [i] e dezessete complementos[ii]  

Se premente a inspiração,

soa a voz que nos habita:

dúvida, medo, aflição,

o saber total se habilita.

 

Corrigir má compreensão,

algo em mim desperta

evita tanta ilusão

entende-se a coisa certa.

 

Quando vivi na Terra,

meu tempo na Palestina,

no Judaísmo, só falava “Pai”

sem contraparte feminina.

Preferência não se trai,

pois a completa expressão

Pai-Mãe evoca União!

 

A Verdade só me veio

tempos depois no deserto

jovem, meu saber era um fio

crente que estava certo,

desconhecia a Fonte do Rio,

sem noção, tolo e vazio!

 

NUDEZ

Despe teus mitos fantasmas medos

desesperos frustrações angústias – desperta!

fica de pé percebe – isso tudo

vem da mente pessoal

do teu condicionamento!

Livre-se deles: a Vida é plena

Mais fácil dizer que fazer – tem dó

A Verdade do Ser ê serena: 

você nunca está só!

---

[i] Cartas de Cristo: a Consciência Crística Manifestada. 2 ed. Curitiba: Almenara, 2012.

[ii] Cartas de Cristo: textos complementares. Curitiba: Almenara, 2014.

 

[ii] Leteroj de Kristo: la Krista Konscienco Manifestata. 2 ed. Curitiba: Almenara, 2012.

[ii] Leteroj de Kristo: komplementaj tekstoj. Curitiba: Almenara, 2014.

CHINA OFFICINALIS

 
"Como um animal que sabe da floresta". Gonzaguinha.

Como se fora brincadeira de roda, salta livre, silencioso e g(r)ato o tigre da memória de invólucro antigo, transgeracional, enorme no meu sonho ancestral. Reina a soberania da ofuscante totalidade. Movimento lento em minha direção. Como que me atravessa o tigre, me constitui e sussurra sabedorias de floresta e cativeiro. Justa distância pára e espera. Começa o diálogo - olhos, silêncio, respeito. Devolvo-lhe o respeito: em lótus me sento e sinto o orvalho. O gramado sabe não sermos da cadeia alimentar do tigre. Tampouco ele da nossa. Surpreso, também se acomoda, um olho na conversa e outro na caça premente e improvável. Adivinho-lhe a sede. Não ainda a hora de levar-lhe a frescura das gotas de chuva. Abundância e inteireza dialogam. Outras palavras, símbolos exalados.

Vivente e exata, a verdade em sua natureza felina explode beleza rajada em laranja e ocre. O poder das garras na jugular da presa afirmava bondade, justiça. Aos filhotes o melhor bocado! Olhar patético e sincero me garantia: amor incondicional o propósito de tigre. Natureza e harmonia, a vida degusta a vida em comunhão com Gaia. Lei cósmica se cumpre e me pergunta sem rodeios: que parte do corpo toma o cálice rubi de vinho dessa aprendizagem? 

Nenhuma hesitação precede o vazio do pulo, alvo quase manifesto. O alvo foge quadrúpede, inútil, já atingido. Plena percepção. Coração antevê banquete e júbilo. Tudo celebra a festa do Self a devorar sombras, complexos, medos malsabidos. Agora, só sabor, sorriso, sacações soltas, sadias.   

Kvazaŭ rondoludo, libera, silenta, danka saltas la tigro el memoro pri antikva ingo transgeneracia, enorma al mia papatra sonĝo. Regas suvereneco de duon-blindiga tuteco. Lanta movo en mia direkto. Kvazaŭ min trapasu, la tigro min konsistigas, flustras saĝecojn de arbaro kaj sklaveco. Just-distance ĝi atende haltas. Komenciĝas dialogo - okuloj, respekto, silento. Redonas mi al ĝi la respekton: laŭlotuse sidiĝas mi, la rocion sentas. Scias la greso: ni ne apartenas la manĝoĉenon de tigroj. Same nek li la nian. Surpriza, ankaŭ ĝi akomodiĝas, okulo surbabile, alia sur prema kaj malprobabla ĉasaĵo. Divenas mi ĝia soifo. Ne ankoraŭ la momento porti al ĝi la freŝecon de pluvogutoj. Abundo kaj tuto dialogas. Aliaj vortoj, elspiritaj simboloj.

Vivanta kaj trafa, la vero en felisa naturo eksplodas oranĝ-okre miksita beleco. La povo de la ungegoj sur la jugulara vejno de ĉasaĵo asertis pri boneco, justico. Al la idoj la plej bongustan peceton! Patosa kaj sincera rigardo garantias min esti senkondiĉa amo la tigra intenco. Naturo kaj harmonio, vivo frandis vivon kunece kun Geo. Kosma leĝo plenumiĝas kaj min tuj demandas: kiu korpoparto drinkas la ruben-koloran vino-kalikon de tiu lernitaĵo? 

Neniu hezito antaŭ la salto-malpleno sur manifestiĝonta celo. Kvarpieda, senutila, forfuĝas la antaŭtrafita celo. Plena percepto. La koro antaŭvidas bankedon kaj ĝojegon. Ĉio celebro dum la festeno de Self, voranta ombrojn, kompleksojn, malsuspektajn timojn. Nun, nur gusto, rideto, liberaj, sanaj perceptetoj.