VINGANÇA/ VENĜO
VINGANÇA
Mastigava. E mastigava. Não se sabe o
que tanto triturava entredentes. Chicletes não era. Dizia ter nojo. Remorsos,
intrigas, talvez. A raiva do palavrão engolido? Do xingamento não vomitado? O
remoer da vida – “osso duro de roer”?
Mordeu a língua. Tanto sangue! Quase
morre à míngua.
VENĜO
Li maĉis. Kaj maĉis. Oni
ne scias, kion li tiom interdente pistis. Maĉ-gumo ne. Pro naŭzo, li diradis.
Mem-riproĉoj, klaĉaĵoj, eble. Ĉu la kolero pro la englutita fivorto? Ĉu la ne
vomita sakrado? Ĉu la remuelado de la vivo – “malmola kiel ŝtalo”?
Mordis li la langon. Tiom da
sango! Preskaŭ manke li mortis.
3 Comentários:
Kia intensa kaj pripensiga poemprozo!
Gratulon, Poeto!
Kompatinda homo. Eble li ne eltenas la vivon.
Kara Paŭlo
Bonega.
Permesu mian sintrudon per la jenaj komentoj.
Titolo - Eble Indigno pli bone resumas la tekston.
La lastaj sentencoj en PT k Eo diverĝas. En la unua li survivas en la dua li mortas, ĉar preskaŭ rilatas al manke. Ĉu ' Forlasita, li preskaŭ mortas', estas pli trafa?
Postar um comentário
Komentarioj bonvenas. Comentários sobre poemas são bem vindos.
Assinar Postar comentários [Atom]
<< Página inicial