A3
Cenário mais perfeito que o Centro de Convivência do Lago Norte,
parque ecológico, não poderia haver. Matinal e esperançoso, tinha saído para a caminhada-meditação.
A melodia a me povoar a cabeça. Tinha acabado de ser composta para a
frase-mantra: om brahmam shivam, monossílabo monótono e duas oxítonas
ritmadas também na monotonia. Como convém aos mantras para caminhada-contemplação.
Seguia em semitranse pela trilha dos transeuntes tranquilos
quando nossos olhares distraídos e curiosos se cruzaram e se sustentaram só o
suficiente para se sentirem amigos. Eu, suposto humano, e ele, evidente
passarinho, vestindo penas castanhas e amareladas. Resolveu me seguir aos pulos,
saltitante e binário. Poderia voar, mas não queria. Voava minha imaginação,
antecipando a crônica, só agora escrita, dois dias depois. Caminhávamos os
amigos recentes, o sabiá saltitante e eu. Disputávamos em silêncio quem o mais
tímido. Ele em vantagem nesse particular: estendi dois dedos em convite óbvio,
mas ele não veio pousar. Apenas se permitia caminhar mais perto dos meus tênis,
que ele na certa observava intrigado.
Pouco mais distante, sempre à nossa esquerda, a nos contemplar em
seu traje azul esverdeado, aquele trecho norte do Lago Paranoá nos seguia e
observava, discreto como um guardião, doando brilhos do sol à vegetação e a
nós, transeuntes meditadores contemplativos.
Não sei o sabiá, mas o mote da minha meditação era, sugestão de
um dos livros do professor Amit, a exploração do arquétipo da inteireza, logo eu,
conhecido pelo fragmentado das minhas ações, pensamentos, sentimentos. O
mantra, cantado em silêncio, justo como auxílio e foco para o estado de
percepção flutuante na modalidade desfocada e casual. Por isso, creio, nem o
arisco sabiá nem este maroto humano tínhamos medo de tanta proximidade naquele companheirismo
respeitoso e ambulante.
Suponho que o lago, as árvores, o sabiá já estivessem manifestando
o arquétipo da inteireza, pois silenciavam melhor que eu, especialista em burburinho
mental.
De minha parte, neófito, marchava humilde a testemunhar o
mencionado arquétipo ali na natureza. Minha esperança era que a natureza e eu
fôssemos um. Felicidade no ar. No corpo, cheguei a sentir esse vislumbre, aqui esboçado
em papel A3.
A3
Scenejo pli perfekta
ol tiu de Kunvivada Centro de Lago Norte, ekologia parko, certe ne ekzistus. Matena,
esperplena, mi eliradis por medito-promenado. Melodio enkapiĝadis. Ĝi ekkomponiĝis
por la mantrama frazo: om brahmam shivam, monótona monossilabo kaj du ritmaj
oksitonoj ankaŭ monotonaj. Kiel konvenas al mantroj por kontempla promenado.
Iradis mi duontrance laŭ
la pado de trankvilaj pasantoj kiam niaj distriĝemaj kaj kuriozaj rigardoj interkruciĝis
kaj reciproke sin subtenis nur sufiĉe por senti sin amikoj. Mi supozebla homo kaj ĝi evidenta birdo sin vestita per brunaj kaj flavaj
plumoj. Decidis ĝi akompani
min salte, saltetema kaj duopa. Ĝi povus flugi, sed ne volis. Flugadis
mia imago-povo, anticipante la rakonton, nur nun verkita, du tagoj poste. Promenadis
la ĵusaj amikoj, la saltema turdo kaj mi. Disputis ni silente kiu la plej timida. Ĝi tiuokaze
avantaĝe: mi etendis du fingrojn kiel obvia invito, sed ĝi ne venis sidi. Nur
ĝi sin permesis marŝi pli apude al miaj tenis-ŝuoj, kiujn ĝi tutcerte klaĉema observadis.
Iom pli dista, ĉiam ĉe nia maldekstra flanko, nin kontemplante
per sia vertaĵo verdece blua, tiu norda ejo de Lago Paranoao nin sekvis kaj
observis, diskreta kia monaĥeja gardisto, donacante sunbrilojn kaj al la vegetaĵaro
kaj al ni, pasantoj meditantoj kontemplantoj.
Rilate la tordon mi ne scias, sed la temo de mia
meditado estis, laŭ sugesto de libro de profesoro Amit, la esploro de la arĥetipo
de tutaĵo, ĝuste mi, konata pro la fragmentigo de miaj agoj, pensoj, sentoj. Silente
kantita, la mantramo, ĝuste kiel helpo kaj fokuso por la stato de flota
perceptado laŭ la modaleco misfokusa kaj akcidenta. Pro tio, mi supozas, nek la
homevitema tordo nek tiu maliceta homo nutris timon pro tioma proksimeco laŭ respektema
kaj vaganta kamaradeco.
Supozas mi, ke lago, arboj, tordo jam manifestis la arĥetipon
de tutaĵo, ĉar ili silentis pli bone ol mi, fakulo pri mensa bruado.
Miaflanke, neofito, sekvis mi humila atestanto pri la
menciita arĥetipo tie en naturo. Mia espero estis, ke naturo kaj mi estu unu.
Feliĉo en aero. Miakorpe, mi eĉ ekvidis tion, sur papero A3 ĉi tie skizate.
