SOBREVIDA / POSTVIVO

 

SOBREVIDA

Paulo Nascentes

Poesia dispensa apresentação. 

Por ser poesia, representação.  

Ou representa ação. 

Fingimento. Ficção. 

Espécie gozada, 

gozador, o poema goza 

o tempo todo 

com a cara de quem 

não goza a vida, o amor. 

Mesmo a dor, às vezes 

tão gozada!

Poema se mente 

ou não mente é ente, 

antes sêmen 

que somente seminário 

do mesmo e do vário. 

Semeia no ovário 

do nada. 

Do calvário ao desvario 

varia a fala 

da louca poesia. 

O poema, louco, 

aceita e nega: de médico 

poeta e louco 

quem de nós 

não tem um pouco? 

Só louco!

Livro de poemas, 

outra história. 

Desce a deusa do olimpo 

e suja as mãos de diva 

no divisível, numerário, 

despesa, fragmentário 

da dívida e da dúvida. 

Publica? Não publica? 

Faz-se tímida 

ou pública e notória? 

Nas manhas do negócio, 

tantas vezes tão simplória, 

sorriso amarelo, 

vestidinho de chita. 

Quando não lacinho 

nas trancinhas 

sob o chapéu de palha.

Mas um dia, mais livre, o livro. 

E aí um deus-me-livre! 

Cada palavrão 

falando grego: prefácio, 

ficha catalográfica, 

prolegômenos, posfácio, 

fac-símile. Isso 

gasta o latim! 

Enfim, pra concluir, 

por onde ir na temática 

o poeta, que em matemática 

nunca foi bom? Achou então 

que a boa temática 

seria dar voz 

à própria poesia

 para falar de si mesma. 

E veio a ideia: meta-poesia. 

Mas isso é música antiga. 

Pois então, música arcana.

Nasce assim o objetivo. Este fim, esta meta. META: POESIA EM MUSICARCANA.

POSTVIVO

Paulo Nascentes

Poezio sendevigas 

sinprezenton. 

Ĉar estas ĝi poezio, 

reprezento.  

Aŭ reprezentas ion. 

Ŝajnigo. Fikcio. 

Kurioza specio, 

mokanta, poemo ĝuas 

dum la tuta tempo 

pri kiuj ne ĝuas 

vivon, amon. 

Eĉ doloro foje 

tiom kuriozas!

Poemo se mensogas 

aŭ ne mensogas 

estas estaĵo, 

unue semo anstataŭ 

nur seminario 

pri samo kaj vario. 

Semas ĝi en la ovario 

de l’ nenio. 

De kalvario al frenezeco 

varias la parolo 

de freneza poezio. 

Poemo, freneza, 

konsentas kaj neas:

kuracisto poeto 

kaj freneza, kiu ne havas 

almenaŭ iom? 

Nur frenezuloj!

Libro de poemoj, 

alia afero. 

Malsuprenvenas diino 

el olimpo, 

diinajn manojn malpurigas 

en divideblo, mono, elspezo, 

en la fragmentigo 

de ŝuldoj kaj duboj. 

Ĉu publikigas ilin? Ĉu nenion? 

Iĝas ĉu timida 

ĉu publika kaj fama? 

Pri l' negocaj ruzo 

plurfoje tiom naiva, 

flava rideto, 

robeto de katuno. 

Aŭ kokardeto 

sur plektaĵetoj 

sub pajla ĉapelo.

Tamen iutage, pli libera, 

la libro. 

Kaj do jen: dio mia! 

Ĉia fivorto grekparolanta: 

antaŭparolo, kataloga slipo, prolegomenoj, 

postparolo, fac-simile. 

Jen elĉerpiĝas 

la latina! Konklude, 

kien iru rilate la temon 

la poeto, 

kiu pri matematiko 

neniam sufiĉe bonis? 

Pensis do ke bona temo 

estus paroligi 

la poezion mem 

por diri pri si mem. 

Do venis ideo: meta-poezio. 

Sed tio estas antikva muziko. 

Do, arkana muziko.
Naskiĝas la celo: META-POEZIO 

PER ARKAN-MUZIKO.