na intemporalidade minha Vó sempre frisa:
aquilo a que me agarro desça como coriza
saia como catarro!
que camadas de orgulho e vaidade cortam o
ar
fazem no peito barulho: saia já tanta
coriza!
desça e flua esse catarro:
é preciso respirar!
aquilo que trago no peito ou que oculto no
umbigo
pode trazer no disfarce o inimigo mais
antigo?
ou ao mostrar sua face
é de fato meu amigo?
já não sei mais o que digo já não sei o que
vai dentro
o que não falo ou falo – centro (onfalocentro?)
mas aqui no meu umbigo nem catarro nem
coriza!
expectoro e bendigo:
venha o novo – ar ou brisa!
e a pele do que precisa nessa seca e nesse
frio?
que eu escute essa coriza a que me agarro
no vazio
venham ar e nova brisa:
eu preciso me encontrar!
sou meu Centro encoberto? nesse Centro me
liberto?
na coragem vejo a Ponte, atravesso: Eu Sou
a Fonte!
exploro então a Verdade e saio da ilusão
da separatividade!
(mas a Voz vem e me diz: se pensou estar
desperto
volta lá e vai dormir! – Aquele que é o
Liberto
Ele em ti seja feliz!
*************
ekde
sentempeco Avinjo ĉiam min diras:
tio kion mi alligas foriru kiel korizo
foriru
kiel kataro!
tiu
tavolo de orgojlo de vanteco aer-barila
ĉebruste
krude ja bruas: foriru kruda korizo!
elire
fluu tiu kataro:
bezonatas
mi respiro!
ĉu tio ĉe mi ĉebruste tio umbilik-kaŝita
povas ĝi maske venigi l' plej antikvan malamikon?
ĉu
pro vangovidigo
ŝajnas
ĝi mia amiko?
ja
ne scias kion diri ne scias pri mia penso
kion kaŝi kion diri – ĉu ene onfalocentre?
sed ĉi-tie umbilike nek kataro nek korizo!
katar-forpelo
jen bondeziro:
venu
nova aer’ zefiro!
la haŭto bezonas kion dum tiu sekeca
glaci'?
al korizo mi aŭskultu la malplenon
de tiu allig'
venu freŝa aer' nova briz':
bezonas mi trovi min!
ĉu
mia kaŝita Centro ĉu ĝi liberigas min?
kuraĝe mi vidas Ponton: ĝian trair' Mi Estas Fonto!
esploras mi Veron por eliri el iluzi’
de ĉi tiu aparteco!
(sed Voĉo diras ĉe mi: se vin supozis vekiĝa
al
dormo revenu tuj! – Tiu vere Liberiga
Li
en vi estu feliĉa!)
