Quero o
conforto provisório de cadeiras e poltronas
provisórias,
de
provisórias religiões, filosofias, sistemas
de
pensamento e vida.
Quero delas
me levantar sem ter
grudadas às
minhas costas essas cadeiras e poltronas,
com seu
pegajoso conforto de religiões,
filosofias,
sistemas de pensamento e vida,
que se sabem
provisórios, mas aspiram
ao
permanente – pós-imagens de quem
ao
vislumbrar a luz almejou fixá-las
nas retinas
fatigadas
nas rotinas
obesas
quiçá
evitando cortinas e seu descortinar.
Quero a
liberdade de considerar
a
liberdade mesma um tanto provisória
e dela,
dessa poltrona sedutora,
me levantar
livre – sem pós-imagens,
sem o pó de
imagens sedutoras.
Quero antes
o descortínio
de uma
paisagem-criança,
puro sorriso
tolo no seu despertar.
Como os
sábios (que se sabem tolos
de tão
puros),
mas sorriem
de graça,
mas sorriem
de luz,
mas sorriem
de ser
... desperto
e uno na poesia do Ser.
***********
Volas mi la provizoran komforton de seĝoj kaj foteloj
provizoraj,
de provizoraj religioj, filozofioj, sistemoj
de penso kaj vivo.
Volas mi el ili stariĝi sen ilin havi
algluitaj al mia dorso, tiaj seĝoj kaj foteloj
plenaj je glueca komforto de religioj,
filozofioj, sistemoj de penso kaj vivo,
kiuj sin scias provizoraj, tamen aspiras
daŭrecon – post-imagoj de kiu
post ekvidi lumon aspiris ĝin alglui
al lacigitaj retinoj,
obezaj rutinoj,
eble evitinte kurtenojn kaj ekvidon.
Volas mi la liberecon konsideri
liberecon mem iom provizora
kaj el ĝi, el tia loga fotelo,
leviĝi libere – sen post-imagoj,
sen tia polvo de logaj imagoj.
Volas mi unue la ekvidon
de infan-pejzaĝo,
pure stulta rideto dum vekiĝo.
Kiel saĝoj (kiuj sin scias stultaj
pro tioma pureco),
sed ridete pro graco,
sed ridete pro lumo,
sed ridete pro vekiĝo
... unuece al la poezio de l’ Estulo.
