DESPERTAR / VEKIĜO

Quero o conforto provisório de cadeiras e poltronas

provisórias,

de provisórias religiões, filosofias, sistemas

de pensamento e vida.

Quero delas me levantar sem ter

grudadas às minhas costas essas cadeiras e poltronas,

com seu pegajoso conforto de religiões,

filosofias, sistemas de pensamento e vida,

que se sabem provisórios, mas aspiram

ao permanente – pós-imagens de quem

ao vislumbrar a luz almejou fixá-las

nas retinas fatigadas

nas rotinas obesas

quiçá evitando cortinas e seu descortinar.

Quero a liberdade de considerar

a liberdade mesma um tanto provisória

e dela, dessa poltrona sedutora,

me levantar livre – sem pós-imagens,

sem o pó de imagens sedutoras.

Quero antes o descortínio

de uma paisagem-criança,

puro sorriso tolo no seu despertar.

Como os sábios (que se sabem tolos

de tão puros),

mas sorriem de graça,

mas sorriem de luz,

mas sorriem de ser

... desperto e uno na poesia do Ser.

***********

Volas mi la provizoran komforton de seĝoj kaj foteloj

provizoraj,

de provizoraj religioj, filozofioj, sistemoj

de penso kaj vivo.

Volas mi el ili stariĝi sen ilin havi

algluitaj al mia dorso, tiaj seĝoj kaj foteloj

plenaj je glueca komforto de religioj,

filozofioj, sistemoj de penso kaj vivo,

kiuj sin scias provizoraj, tamen aspiras

daŭrecon – post-imagoj de kiu

post ekvidi lumon aspiris ĝin alglui

al lacigitaj retinoj,

obezaj rutinoj,

eble evitinte kurtenojn kaj ekvidon.

Volas mi la liberecon konsideri

liberecon mem iom provizora

kaj el ĝi, el tia loga fotelo,

leviĝi libere – sen post-imagoj,

sen tia polvo de logaj imagoj.

Volas mi unue la ekvidon

de infan-pejzaĝo,

pure stulta rideto dum vekiĝo.

Kiel saĝoj (kiuj sin scias stultaj

pro tioma pureco),

sed ridete pro graco,

sed ridete pro lumo,

sed ridete pro vekiĝo

... unuece al la poezio de l’ Estulo.