UNIDADE / UNUO

 UNIDADE

Velha alma, essa criança ferida,

assustada, olhos vermelhos,

desnutrida menos de pão

que de afeto, carinho...

é faísca, centelha,

aconchega a criança ao coração,

ao soluço junte a-com-til:

dissolve-se o ar infantil,

vem a mim, criança-solução.

 

Recém-nascido sorriso do espanto,

mesmo nascido puro,

faz escuro por um tempo,

flagela o próprio templo,

desce à dualidade,

chicoteia ineficaz a sombra,

cresce a cada lambada.

 

Velha alma compadecida,

desço da cruz onde nunca estive,

vergasto vendilhões do templo,

digo ao sacerdote fariseu:

em três dias saberás que vive

na criança a chama da esperança.

Aquele velho Eu Sou a abraça: 

Eu Sou vinho, luz, cristal e taça!

 

Velha alma, velho sábio,

criança, feiticeira traz nos lábios

gotas da verdade: 

só a criança ri do pum,

nem trio nem quarteto – somos um!

 

UNUO

Vunda anim', tiu vundita infan',     

timema, okulrubra,                         

malnutrata malpli el pan’                    

ol karesa kor-inklin’...                           

jen fajrero, sparko,                     

altiru l’ infanon ĉekore,                   

al singulto io kuniĝas,            

la infana etoso dissolviĝas:               

venu al mi, infano–solvo.

 

Ĝus naskiĝinta mira rideto,           

malgraŭ venanta pura,                   

dumtempe malhelas,              

frapadas la templon mem,           

mergiĝas en la duecon,                

vane vipas l' ombron mem

kreskanta je ĉiu batado.

 

Kompatema olda animo,                   

el nenie malkruciĝas mi,           

templovendintojn elpelu mi,      

dirante al fariseo-sacerdot':

post tri tagoj scios vi, ke vivas             

en la infan’ la flamo de l’ esper’.       

Mi Estas la olda saĝul’ ĝin brakumanta,        

Mi Estas vino, lumo, kristal’, kalik’.

Olda anim’, olda saĝul’,                  

infan’, sorĉistin', ĉelipe ni portas               

gutojn da vero: 

nur ĝi ridas pro furzo,        

nek tri, nek kvaropo – ni estas unu!