UNIDADE
Velha
alma, essa criança ferida,
assustada, olhos vermelhos,
desnutrida
menos de pão
que de afeto, carinho...
é faísca, centelha,
aconchega
a criança ao coração,
ao
soluço junte a-com-til:
dissolve-se
o ar infantil,
vem a mim, criança-solução.
Recém-nascido sorriso do espanto,
mesmo
nascido puro,
faz
escuro por um tempo,
flagela o próprio templo,
desce à dualidade,
chicoteia ineficaz a sombra,
cresce a cada lambada.
Velha
alma compadecida,
desço
da cruz onde nunca estive,
vergasto vendilhões do templo,
digo ao sacerdote fariseu:
em
três dias saberás que vive
na
criança a chama da esperança.
Aquele velho Eu Sou a abraça:
Eu Sou vinho, luz, cristal e taça!
Velha
alma, velho sábio,
criança, feiticeira traz nos lábios
gotas da verdade:
só a criança ri do pum,
nem
trio nem quarteto – somos um!
UNUO
Vunda anim', tiu vundita infan',
timema, okulrubra,
malnutrata malpli el pan’
ol karesa kor-inklin’...
jen fajrero, sparko,
altiru l’ infanon ĉekore,
al singulto io kuniĝas,
la infana etoso dissolviĝas:
venu al mi, infano–solvo.
Ĝus naskiĝinta mira rideto,
malgraŭ venanta pura,
dumtempe malhelas,
frapadas la templon mem,
mergiĝas en la duecon,
vane vipas l' ombron mem
kreskanta je ĉiu batado.
Kompatema olda animo,
el nenie malkruciĝas mi,
templovendintojn elpelu mi,
dirante al fariseo-sacerdot':
post tri tagoj scios vi, ke vivas
en la infan’ la flamo de l’ esper’.
Mi Estas la olda saĝul’ ĝin brakumanta,
Mi Estas vino, lumo, kristal’, kalik’.
Olda anim’, olda saĝul’,
infan’, sorĉistin', ĉelipe ni portas
gutojn da vero:
nur ĝi ridas
pro furzo,
nek tri, nek kvaropo – ni estas unu!
