PRESENTE/ DONACO

 

PRESENTE

As meninas, peça teatral, convoca evocações. Frase

marcante: muitas vidas essa minha vida. Muitas

mortes também. Simbólicas. Peles, marcas de cada vida.

Possibilidade de feições antigas evoca a palavra

“enérgica”, tão ao gosto de minha mãe ao se referir a

certa professora minha do primário -- a preferida dela.

Enérgica -- ela dizia de si mesma e elogiava “Dona” Enith

com o mesmo adjetivo: deixava de castigo na porta da

sala de aula quem não soubesse de cor e salteado as

preposições em ordem alfabética, ou os afluentes da

margem direita do Rio Amazonas. Sei cantar ainda hoje

o rol das preposições bem como o “Javari, Juruá, Tefé,

Purus, Madeira, Tapajós, Xingu”. Menino de 11 anos,

jamais fiquei retido no vexame da porta da sala. Mas,

outros vexames amargaria: “do nada”, como se diz,

relatava para uma vizinha, a Divina, malfeitos que me

custariam surras. Os instrumentos de tortura ganhavam

densidade e efeito dissuasivo conforme eu crescia:

palmada, puxão de orelha, chinelo, correia, objetos ao

alcance da autoridade supostamente ameaçada. Escondia

cuidadoso marcas roxas nas pernas, lágrimas engolidas,

habilidades então adquiridas, como sensação de levitação,

sumiço de vozes e imagens, viagens extracorpóreas. Dava

por mim, tinha escapado de fininho da sala, me trancava

no quarto, no banheiro, refúgios seguros. Ia descabelar o

palhaço, tocar bronha, bater punheta. Na adolescência,

um dos esportes preferidos a lapidar a imaginação. Daí,

talvez, essa mania de imaginar cenas, personagens,

enredos, essa mania de escritor. No fundo tinha comigo

que todo bom escritor teria sido inveterado punheteiro.

Em outra, rapazinho, o braço descendo em fúria, mas a

esquiva se fez ousadia: segurei no ar o pulso com o

temido chinelo. Disse baixinho e firme: “acabou! essa é

a última vez. Nunca mais levante a mão para me bater,

ouviu?” Saí vitorioso para o banheiro. O susto no rosto

dela povoaria sessões matinais na gestalt-terapia.

Tinha também a vida em que a memória era de orgulho

por me ajudar com os deveres de casa, o que facilitaria

sem dúvida ampliar o número de medalhas na blusa

branca do uniforme: “honra ao mérito”. E me sentia

um general, imagem, aliás, que me ficou do general

disciplinador que minha mãe fora antes do ultimatum.

Doar ao papel memórias ardidas e perdoar arroubos

educativos. Fazia o melhor que podia para que o filho

tivesse bom caráter, honestidade, estudos. Fosse alguém

na vida.  

Na manhã seguinte, a estranha nitidez do sonho. O sono

mesmo, só depois da dose santa do chá de capim santo.

Um homem e uma mulher ao longe, ladeados por quatro

ou cinco soldados, me fitavam, insistência nos olhos e

algum objeto nas mãos. Pressenti presente. Mas, o susto

viria quando a fileira de soldados ganhou algumas

dezenas. Das camuflagens para o estupefato dos meus

olhos incrédulos. O que seria aquilo? O presentinho,

delicado, me foi entregue pelo espectro de uma espécie

de mãe arquetípica. Arrepiei!

DONACO

La knabino, teatraĵo, kunvokas rememorigojn. Frazo:

pluraj vivoj en mia vivo. Pluraj mortoj ankaŭ.

Simbolaj. Haŭtoj, markoj de ĉiu vivo. 

Unua eblo, antikvece, venigas al mia menso la vorton

energia, tiom kara al panjo kiam ŝi aludis al unu

el miaj unuaj instruistinoj, sia preferata. Energia --

panjo diradis pri si mem. Kaj laŭdis S-rinon Enith per

la sama adjektivo: kiel puno ŝi lasis for de la lernoĉambro

tiujn kiuj ne sciu laŭmemore diri ĉiujn prepoziciojn laŭ la

alfabeta ordo, aŭ la alflujon de la dekstra marĝeno de

Rivero Amazono. Mi scias kanti ĝis hodiaŭ la preposiciojn

same kiel tiujn riverojn, nome “Ĵavario, Ĵuruao, Tefeo,

Puruso, Madejro, Tapaĵoso, Ŝinguo”. Dek-unu jaraĝa

knabo, neniam mi restis ĉe la embaraso de la lernoĉambra

pordo. Sed, aliaj amaraj embarasoj alvenus: “el nenio”,

kiel oni dirás, panjo rakontis al najbarino, nome Divina,

misfarojn, kiuj venigis al mi batadojn. Torturigiloj

amasiĝis kaj akiris persvadan efikon laŭ mia kresko:

man-frapo, orelpinĉo, pantoflo, rimeno, krom objektoj

ĉemane pro aŭtoritato supozeble minacata. Zorgeme mi

kaŝis viol-kolorajn krurojn, glutitajn larmojn.

Lertaĵojn tiam akiris: levitacio-povo, malaperigo

de voĉoj kaj imagoj, eksterkorpajn vojaĝojn. Apenaŭ min

perceptis, mi duonkaŝe eskapadis el la vizitĉambro,

ŝlosiĝis en dormoĉambro, banĉambro, sekuraj rifuĝejoj.

Longe tiam mi min masturbadis. Jen, adoleskante, unu el

preferataj sportoj por plibonigi la imago-povon. El tio,

eble, tiu emo imagi scenejojn, rolulojn, intrigojn, tiu emo

esti verkisto. En la fino de la finoj mi supozis, ke ĉiu bona

verkisto eble estis senlasa sinmasturbanto.

Alifoje, preskaŭ junulo, panja brako furioze malsupreniris,

sed mia sindeturno iĝis aŭdaco: mi manprenis ankoraŭ aere

la mon-artikon portantan la timatan pantoflon. Mallaŭte

sed firme mi diris: “sufiĉe! tiu estis la lasta fojo. Neniam

plu levu la manon por min bati, ĉu klare?” Venkinto, mi

foriris al la banĉambro. La ektimo de ŝia mieno plenigus

matenajn sesiojn de gestalt-terapio.

Dum alia vivo memoraĵo estis pri la orgojlo pro min helpi

rilate hejmotaskojn, kio certe faciligus ampleksigi

la nombron de medaloj sur la blanka ĉemizo de mia

uniformo: “honoro pro merito”. Kaj mi sentis min

generalo, cetere, bildo kiu restis rilate panjon kiel

disciplingan generalon antaŭ ol tiu ultimatum.

Donaci al paperfolio ardajn memoraĵojn kaj pardoni

edukajn ravojn. Ŝi faris sian plej bonon por ke la filo

havu bonan karakteron, honestecon, studojn. Iĝu mi

finfine bona homo.  

Sekvematene, la stranga klareco de sonĝo. La dormo

mem, nur post saniga dozo de teo de andropogono. Viro

kaj virino malproksime, flanke de kvar aŭ kvin soldatoj,

min rigardadis, insisto sur okuloj, objeto ĉemane.

Donaceton mi antaŭsentis. Sed, la surprizo okazis kiam

la vico de soldatoj ĝis dekoj. El kamuflaĵoj rekte al la

konsterno de miaj nekredemaj okuloj. Kio estus tio?

La donaceto, delikata, al mi estis enmanigata de speco

de spektro de arĥetipa patrino. Mi ektremis!