PRESENTE
As meninas, peça teatral, convoca evocações. Frase
marcante: muitas vidas essa minha vida. Muitas
mortes também. Simbólicas. Peles, marcas de cada vida.
Possibilidade de feições antigas evoca a palavra
“enérgica”, tão ao gosto de minha mãe ao se referir a
certa professora minha do primário -- a preferida dela.
Enérgica -- ela dizia de si mesma e elogiava “Dona” Enith
com o mesmo adjetivo: deixava de castigo na porta da
sala de aula quem não soubesse de cor e salteado as
preposições em ordem alfabética, ou os afluentes da
margem direita do Rio Amazonas. Sei cantar ainda hoje
o rol das preposições bem como o “Javari, Juruá, Tefé,
Purus, Madeira, Tapajós, Xingu”. Menino de 11 anos,
jamais fiquei retido no vexame da porta da sala. Mas,
outros vexames amargaria: “do nada”, como se diz,
relatava para uma vizinha, a Divina, malfeitos que me
custariam surras. Os instrumentos de tortura ganhavam
densidade e efeito dissuasivo conforme eu crescia:
palmada, puxão de orelha, chinelo, correia, objetos ao
alcance da autoridade supostamente ameaçada. Escondia
cuidadoso marcas roxas nas pernas, lágrimas engolidas,
habilidades então adquiridas, como sensação de levitação,
sumiço de vozes e imagens, viagens extracorpóreas. Dava
por mim, tinha escapado de fininho da sala, me trancava
no quarto, no banheiro, refúgios seguros. Ia descabelar o
palhaço, tocar bronha, bater punheta. Na adolescência,
um dos esportes preferidos a lapidar a imaginação. Daí,
talvez, essa mania de imaginar cenas, personagens,
enredos, essa mania de escritor. No fundo tinha comigo
que todo bom escritor teria sido inveterado punheteiro.
Em outra, rapazinho, o braço descendo em fúria, mas a
esquiva se fez ousadia: segurei no ar o pulso com o
temido chinelo. Disse baixinho e firme: “acabou! essa é
a última vez. Nunca mais levante a mão para me bater,
ouviu?” Saí vitorioso para o banheiro. O susto no rosto
dela povoaria sessões matinais na gestalt-terapia.
Tinha também a vida em que a memória era de orgulho
por me ajudar com os deveres de casa, o que facilitaria
sem dúvida ampliar o número de medalhas na blusa
branca do uniforme: “honra ao mérito”. E me sentia
um general, imagem, aliás, que me ficou do general
disciplinador que minha mãe fora antes do ultimatum.
Doar ao papel memórias ardidas e perdoar arroubos
educativos. Fazia o melhor que podia para que o filho
tivesse bom caráter, honestidade, estudos. Fosse alguém
na vida.
Na manhã seguinte, a estranha nitidez do sonho. O sono
mesmo, só depois da dose santa do chá de capim santo.
Um homem e uma mulher ao longe, ladeados por quatro
ou cinco soldados, me fitavam, insistência nos olhos e
algum objeto nas mãos. Pressenti presente. Mas, o susto
viria quando a fileira de soldados ganhou algumas
dezenas. Das camuflagens para o estupefato dos meus
olhos incrédulos. O que seria aquilo? O presentinho,
delicado, me foi entregue pelo espectro de uma espécie
de mãe arquetípica. Arrepiei!
DONACO
La knabino, teatraĵo, kunvokas rememorigojn. Frazo:
pluraj vivoj en mia vivo. Pluraj mortoj ankaŭ.
Simbolaj. Haŭtoj, markoj de ĉiu vivo.
Unua eblo, antikvece, venigas al mia menso la vorton
energia, tiom kara al panjo kiam ŝi aludis al unu
el miaj unuaj instruistinoj, sia preferata. Energia --
panjo diradis pri si mem. Kaj laŭdis S-rinon Enith per
la sama adjektivo: kiel puno ŝi lasis for de la lernoĉambro
tiujn kiuj ne sciu laŭmemore diri ĉiujn prepoziciojn laŭ la
alfabeta ordo, aŭ la alflujon de la dekstra marĝeno de
Rivero Amazono. Mi scias kanti ĝis hodiaŭ la preposiciojn
same kiel tiujn riverojn, nome “Ĵavario, Ĵuruao, Tefeo,
Puruso, Madejro, Tapaĵoso, Ŝinguo”. Dek-unu jaraĝa
knabo, neniam mi restis ĉe la embaraso de la lernoĉambra
pordo. Sed, aliaj amaraj embarasoj alvenus: “el nenio”,
kiel oni dirás, panjo rakontis al najbarino, nome Divina,
misfarojn, kiuj venigis al mi batadojn. Torturigiloj
amasiĝis kaj akiris persvadan efikon laŭ mia kresko:
man-frapo, orelpinĉo, pantoflo, rimeno, krom objektoj
ĉemane pro aŭtoritato supozeble minacata. Zorgeme mi
kaŝis viol-kolorajn krurojn, glutitajn larmojn.
Lertaĵojn tiam akiris: levitacio-povo, malaperigo
de voĉoj kaj imagoj, eksterkorpajn vojaĝojn. Apenaŭ min
perceptis, mi duonkaŝe eskapadis el la vizitĉambro,
ŝlosiĝis en dormoĉambro, banĉambro, sekuraj rifuĝejoj.
Longe tiam mi min masturbadis. Jen, adoleskante, unu el
preferataj sportoj por plibonigi la imago-povon. El tio,
eble, tiu emo imagi scenejojn, rolulojn, intrigojn, tiu emo
esti verkisto. En la fino de la finoj mi supozis, ke ĉiu bona
verkisto eble estis senlasa sinmasturbanto.
Alifoje, preskaŭ junulo, panja brako furioze malsupreniris,
sed mia sindeturno iĝis aŭdaco: mi manprenis ankoraŭ aere
la mon-artikon portantan la timatan pantoflon. Mallaŭte
sed firme mi diris: “sufiĉe! tiu estis la lasta fojo. Neniam
plu levu la manon por min bati, ĉu klare?” Venkinto, mi
foriris al la banĉambro. La ektimo de ŝia mieno plenigus
matenajn sesiojn de gestalt-terapio.
Dum alia vivo memoraĵo estis pri la orgojlo pro min helpi
rilate hejmotaskojn, kio certe faciligus ampleksigi
la nombron de medaloj sur la blanka ĉemizo de mia
uniformo: “honoro pro merito”. Kaj mi sentis min
generalo, cetere, bildo kiu restis rilate panjon kiel
disciplingan generalon antaŭ ol tiu ultimatum.
Donaci al paperfolio ardajn memoraĵojn kaj pardoni
edukajn ravojn. Ŝi faris sian plej bonon por ke la filo
havu bonan karakteron, honestecon, studojn. Iĝu mi
finfine bona homo.
Sekvematene, la stranga klareco de sonĝo. La dormo
mem, nur post saniga dozo de teo de andropogono. Viro
kaj virino malproksime, flanke de kvar aŭ kvin soldatoj,
min rigardadis, insisto sur okuloj, objeto ĉemane.
Donaceton mi antaŭsentis. Sed, la surprizo okazis kiam
la vico de soldatoj ĝis dekoj. El kamuflaĵoj rekte al la
konsterno de miaj nekredemaj okuloj. Kio estus tio?
La donaceto, delikata, al mi estis enmanigata de speco
de spektro de arĥetipa patrino. Mi ektremis!
Nenhum comentário:
Postar um comentário
Pripoeziaj komentarioj bonvenas. Comentários sobre poemas são bem vindos.