A3/ A3

 

A3

Cenário mais perfeito que o Centro de Convivência do Lago Norte, parque ecológico, não poderia haver. Matinal e esperançoso, tinha saído para a caminhada-meditação. A melodia a me povoar a cabeça. Tinha acabado de ser composta para a frase-mantra: om brahmam shivam, monossílabo monótono e duas oxítonas ritmadas também na monotonia. Como convém aos mantras para caminhada-contemplação.

 

Seguia em semitranse pela trilha dos transeuntes tranquilos quando nossos olhares distraídos e curiosos se cruzaram e se sustentaram só o suficiente para se sentirem amigos. Eu, suposto humano, e ele, evidente passarinho, vestindo penas castanhas e amareladas. Resolveu me seguir aos pulos, saltitante e binário. Poderia voar, mas não queria. Voava minha imaginação, antecipando a crônica, só agora escrita, dois dias depois. Caminhávamos os amigos recentes, o sabiá saltitante e eu. Disputávamos em silêncio quem o mais tímido. Ele em vantagem nesse particular: estendi dois dedos em convite óbvio, mas ele não veio pousar. Apenas se permitia caminhar mais perto dos meus tênis, que ele na certa observava intrigado.

 

Pouco mais distante, sempre à nossa esquerda, a nos contemplar em seu traje azul esverdeado, aquele trecho norte do Lago Paranoá nos seguia e observava, discreto como um guardião, doando brilhos do sol à vegetação e a nós, transeuntes meditadores contemplativos.

 

Não sei o sabiá, mas o mote da minha meditação era, sugestão de um dos livros do professor Amit, a exploração do arquétipo da inteireza, logo eu, conhecido pelo fragmentado das minhas ações, pensamentos, sentimentos. O mantra, cantado em silêncio, justo como auxílio e foco para o estado de percepção flutuante na modalidade desfocada e casual. Por isso, creio, nem o arisco sabiá nem este maroto humano tínhamos medo de tanta proximidade naquele companheirismo respeitoso e ambulante.

 

Suponho que o lago, as árvores, o sabiá já estivessem manifestando o arquétipo da inteireza, pois silenciavam melhor que eu, especialista em burburinho mental.

 

De minha parte, neófito, marchava humilde a testemunhar o mencionado arquétipo ali na natureza. Minha esperança era que a natureza e eu fôssemos um. Felicidade no ar. No corpo, cheguei a sentir esse vislumbre, aqui esboçado em papel A3.

 

 

A3

Scenejo pli perfekta ol tiu de Kunvivada Centro de Lago Norte, ekologia parko, certe ne ekzistus. Matena, esperplena, mi eliradis por medito-promenado. Melodio enkapiĝadis. Ĝi ekkomponiĝis por la mantrama frazo: om brahmam shivam, monótona monossilabo kaj du ritmaj oksitonoj ankaŭ monotonaj. Kiel konvenas al mantroj por kontempla promenado.

 

Iradis mi duontrance laŭ la pado de trankvilaj pasantoj kiam niaj distriĝemaj kaj kuriozaj rigardoj interkruciĝis kaj reciproke sin subtenis nur sufiĉe por senti sin amikoj. Mi supozebla homo kaj ĝi evidenta birdo sin vestita per brunaj kaj flavaj plumoj. Decidis ĝi akompani min salte, saltetema kaj duopa. Ĝi povus flugi, sed ne volis. Flugadis mia imago-povo, anticipante la rakonton, nur nun verkita, du tagoj poste. Promenadis la ĵusaj amikoj, la saltema turdo kaj mi. Disputis ni silente kiu la plej timida. Ĝi tiuokaze avantaĝe: mi etendis du fingrojn kiel obvia invito, sed ĝi ne venis sidi. Nur ĝi sin permesis marŝi pli apude al miaj tenis-ŝuoj, kiujn ĝi tutcerte klaĉema observadis.

 

Iom pli dista, ĉiam ĉe nia maldekstra flanko, nin kontemplante per sia vertaĵo verdece blua, tiu norda ejo de Lago Paranoao nin sekvis kaj observis, diskreta kia monaĥeja gardisto, donacante sunbrilojn kaj al la vegetaĵaro kaj al ni, pasantoj meditantoj kontemplantoj.

 

Rilate la tordon mi ne scias, sed la temo de mia meditado estis, laŭ sugesto de libro de profesoro Amit, la esploro de la arĥetipo de tutaĵo, ĝuste mi, konata pro la fragmentigo de miaj agoj, pensoj, sentoj. Silente kantita, la mantramo, ĝuste kiel helpo kaj fokuso por la stato de flota perceptado laŭ la modaleco misfokusa kaj akcidenta. Pro tio, mi supozas, nek la homevitema tordo nek tiu maliceta homo nutris timon pro tioma proksimeco laŭ respektema kaj vaganta kamaradeco.

 

Supozas mi, ke lago, arboj, tordo jam manifestis la arĥetipon de tutaĵo, ĉar ili silentis pli bone ol mi, fakulo pri mensa bruado.

 

Miaflanke, neofito, sekvis mi humila atestanto pri la menciita arĥetipo tie en naturo. Mia espero estis, ke naturo kaj mi estu unu. Feliĉo en aero. Miakorpe, mi eĉ ekvidis tion, sur papero A3 ĉi tie skizate.