O que será que será? Será o que
é, pois só o que é existe. O que não existe não é – pluft! – só existe. Mas não
é. Assim, não perdura. Se vai como um rótulo, um nome, uma nomenclatura, um
diagnóstico. Será que diagnóstico não é o disfarce do pernóstico, do
rotulamento de quem só vê o fragmento, o estilhaço e se esquece do vaso. O que
é o vaso senão o continente do Vazio, o Vazio que é Presença, a Presença que é
Luz. E alguma coisa é se não for Luz? Ou o existir só existe para dar passagem à
Consciência, mesmo que disfarçada nessa inconsciência?
Rótulos, nomes, etiquetas, diagnósticos não nos desviam do que é central – o centro de
Luz que somos? Doenças existem para nós e para os que nos circundam. O campo é
o da família. Esse o campo a ser movido.
Doença existe, saúde simplesmente é. E isto nada tem a ver com palavras
como vida e morte. A vida é! A morte apenas existe. Fiquemos com o que é.
Sejamos o que é. E aprendamos com o que existe. É para isto que existe!!!
Sentimento
de quietude, de paz, de plenitude neste micro instante. E depois? Quem disse
que o depois é? O depois sequer existe senão como possibilidade. Como a poesia,
uma possibilidade do Ser à espera do existente no seu fazer. Agora. E não tem
depois.
****************
Kio ja
estos? Estos tio, kio estas, ĉar nur tio, kiu estas ekzistas. Kio ne ekzistas
ne estas – pluft! – nur tio, kiu ekzistas, sed ne estas. Tiel, ĝi ne daŭras. Ĝi
foriras kiel etikedo, nomo, nomenklaturo, diagnozo. Ĉu diagnozo ne estas la
maskiĝo de la aroganto, de la etikedigo de tiu, kiu nur vidas fragmenton,
spliton kaj forgesas la vazon? Kio estas la vazo se ne la kontinento de
Malpleno, Malpleno ĝi mem Ĉeesto, Ĉeesto kiu estas Lumo. Kaj ĉu io ekestas se
ĝi ne estu Lumo? Aŭ ĉu ekzisto nur ekzistas por trairi Konsciencon, eĉ se
maskita de iu malkonscienco?
Ĉu etikedoj,
nomoj, diagnozoj ne misvojigas nin de tio, kiu estas centra – la centro de
Lumo, kiu ni estas? Malsanoj ekzistas por ni kaj niaj ĉirkaŭantoj. La kampo
estas tiu de familio. Tiu estas la movigota kampo. Malsano ekzistas, sano
simple estas. Kaj tio neniel rilatiĝas al vortoj, kiaj vivo kaj morto. Vivo
estas! Morto nur ekzistas. Restu ni kun tio, kiu estas. Estu ni tio, kiu estas.
Kaj ni lernu per tio, kiu ekzistas. Jen pro tio ĝi ekzistas!!!
Sento de
kvieto, paco, pleneco en tiu temperero. Kaj postnune? Kiu diris, ke tiu
postnuno estas? Postnuno apenaŭ ekzistas nur kiel eblo. Simile al poezio, tiu
ebleco de Esto espere de ekzistulo en lia/ŝia faro. Nuno. Sed sen postnuno.
