salto me seduz e des-situa
há milênios da fonte projetado
me excita sem que me constitua
visitei viés vazio vário:
só volto no voo onde flutua
o vórtice infinito da unidade
minha queda ascensão vista ao contrário
la salto allogas min min malsituas
dum miljaroj el fonto projektita
ekscitas min sed ne min konstituas
vizitis mi vakuon kaj varion
nur mi revenas per flugo flotanta
la vorticon senfinan de l’ unuo
mia falo: ascendo malrigardata
5 comentários:
Ŭm poema acrobático esse! E mia chama a atencão para o domînio desse extraordinário dimínio do corpo...
Parabéns, Paulo!
Belega filozofia poemo! Eĉ kiam ni falas la dia celo estas plenumita kaj plenumota!
Dankon, Lírica, pro viaj konsideroj.
Dankon, Poeto Nazaré, pro viaj ĝentilaj vortoj.
Bela! La lasta verso estas brila fermo!
Postar um comentário