ALENTO/ SPIRO

Houve um Sopro, um Alento impensável, que era ao mesmo tempo luz e consciência. E havia um mestre, um sábio recém-saído da letargia do sono, da esfera das infinitas possibilidades. E havia uma convicção insinuante e insistente de que nada existia de solidez e concretude. Tudo só aparência. Realidade era o cintilante revoar de grânulos dourados. O que mais seria? Forma? Antes, o que havia de sensível era in-formação, dentro da forma, dentro da ação. Software com seu código revelado.

Isto foi depois da sonolência imperiosa e do vislumbre do que estaria por vir. Vestida de dourado e púrpura, a graciosa Verdade se entremostrou, sedutora e amável. Essa beleza insuspeita se deixa repousar transparente e nua nos laboratórios de ciência, nos rasgos da filosofia, no germinar perene de certas tradições, mas, sobretudo faz morada nos eflúvios da Poesia que perpassa as artes.

Sou ignorante de tudo isso na clausura da forma, do tempo, do espaço. Visto-me pesado de capacete e macacão de chumbo. De chumbo são minhas botas. Mas, secreto, num recanto do coração, ouro em vapor se vê pairando sobre um mar de cintilância, essa expressão diáfana do Sem-tempo. O escafandro de chumbo que me recobre e tolhe os movimentos é também, ele mesmo, não mais que certo número de vibrações – aparência sobreposta ao Real. “Minha” vida seria “minha consciência”. Sou em “mim”? No espelho do “outro”? Quem sabe sub-stância, uma de “minhas” instâncias no cerne da multidimensionalidade que sou? Sou ignorante de tudo isto. Como sei que sou?

E, no entanto, sei isto: a real natureza da minha ignorância – não mais que aparência! Foi o que me soprou o sábio. Fui só o anfitrião a lhe oferecer cafezinho. E acolhida.

***************

Estis Blovo, neelpensebla Spiro, samtempe lumo kaj konscienco. Kaj estis majstro, saĝo ĵus elirinta el la letargio de la dormo, el la sfero de la senfinaj eblecoj. Kaj estis sugesta kaj insista konvinko, ke nenio solida aŭ konkreta ekzistis. Ĉio nur ŝajno. Realo estis la trem-brila reflugo de oraj eroj. Kio plu ĝi estus? Ĉu formo? Male, nur sentebla en-formo, ene de la formo, ene de la ago. Softvaro kun sia kodo revelaciita.

Tio okazis post la nerifuzebla dormemo kaj ekvido pri io venonta. Or-lume, purpure vestita, la gracia Vero duonvidigis sin, alloga kaj amema. Tiu nesuspektebla beleco lasas ŝin, travidebla kaj nuda, ripozi en sciencaj laboratorioj, en filozofiaĵoj, dum la eterna ĝermado de iuj tradicioj. Sed ĝi percipe loĝas la forvaporiĝon de Poezio, kiu milde trablovas artojn.

Malklera mi estas pri ĉio tio, pro la enfermiteco en la formo, tempo, spaco. Min vestas peza plumba kapujo kaj kombineo. Plumbofaritaj estas miaj botoj. Sed, sekreta, en kaŝ-angulo de la koro, vaporigita oro ŝvebas sur maro de trem-brilo, tiu diafana esprimaĵo de l’ Sen-tempo. La plumba subakviĝa vesto, kiu min subkaŝas kaj movojn baras estas ankaŭ, ĝi mem, ne plu ol iu nombro de vibroj – ŝajno surmetita sur Realo. Ĉu “mia” vivo estus “mia” konscienco? Ĉu mi estas en ia “mio”? Ĉu spegule de la “aliulo”? Kiu scias, sub-stanco, unu el “miaj” instancoj kerne de la plurdimensieco, kiu mi estas? Malklera pri ĉio tio mi estas. Kiel mi scias, ke mi estas tio? 

Kaj, tamen, tion mi scias: la reala naturo de mia mallerteco – ne plu ol ŝajno! Tion al mi blovis la saĝulo. Mi, nur la amfitriono lin proponanta etan kafon. Same, gastigadon.