VINGANÇA
Mastigava. E mastigava. Não se sabe o
que tanto triturava entredentes. Chicletes não era. Dizia ter nojo. Remorsos,
intrigas, talvez. A raiva do palavrão engolido? Do xingamento não vomitado? O
remoer da vida – “osso duro de roer”?
Mordeu a língua. Tanto sangue! Quase
morre à míngua.
VENĜO
Li maĉis. Kaj maĉis. Oni
ne scias, kion li tiom interdente pistis. Maĉ-gumo ne. Pro naŭzo, li diradis.
Mem-riproĉoj, klaĉaĵoj, eble. Ĉu la kolero pro la englutita fivorto? Ĉu la ne
vomita sakrado? Ĉu la remuelado de la vivo – “malmola kiel ŝtalo”?
Mordis li la langon. Tiom da
sango! Preskaŭ manke li mortis.
Kia intensa kaj pripensiga poemprozo!
ResponderExcluirGratulon, Poeto!
Kompatinda homo. Eble li ne eltenas la vivon.
ResponderExcluirKara Paŭlo
ResponderExcluirBonega.
Permesu mian sintrudon per la jenaj komentoj.
Titolo - Eble Indigno pli bone resumas la tekston.
La lastaj sentencoj en PT k Eo diverĝas. En la unua li survivas en la dua li mortas, ĉar preskaŭ rilatas al manke. Ĉu ' Forlasita, li preskaŭ mortas', estas pli trafa?