QUERO MINHA VÓ!!!/ MI VOLAS AVINJON!!!

 

QUERO MINHA VÓ!!!

No tempo da Vovó a cura da loucura era o... cura. Vinha o cura. A cura, algumas vezes. Hoje tem muita loucura premiada: cargo no poder público, chefia, prestígio. Dizer o que dá na telha rende prestígio, fiéis seguidores. Ressonância gera admiração e votos. Da loucura, porém, sei mais da minha, mesmo sendo quase nula a cerca do vizinho. Loucura-puxa-loucura se faz tortura, rebenta a pele exígua do real. Muitos loucos, outros, poucos. A democratização da loucura, um fato: o noticiário instiga, a publicidade promete, a profecia se cumpre.

        Releio-me, só teoria desengonçada, menos açodada do que devia. O truque me desvia do meu sentir tortuoso, torturado, triste. Vontade, fio de teia de aranha fora da teia, ausente contexto, fácil romper, como a sanidade, de que pouco se sabe, mercadoria em promoção na farmácia. Vou ao psiquiatra, mas só depois de amanhã: antes, conto um conto aumenta um ponto. A escola me condicionou, gosto de pontos no boletim. Ocorrências fora repercutem dentro, relidas fora, julgamentos, diagnóstico, fofoca. Melhor fazer fofoca no faz de conta da ficção que no santuário do consultório hoje sem o cura. O especialista acaba de ser interrompido pela ditadura do relógio, o grito neurótico do celular e seu cronômetro obediente.

        Também eu domesticado na obediência inqualificável, embora meu lindo lado louco queira mesmo é ser ingovernável. Quero minha Vó! Quero minha Vó!!!

 

MI VOLAS AVINJON!!!

En la tempo de Avinjo, la kuraco de frenezeco estis... pastro. Venis la pastro. La kuraco, kelkfoje. Hodiaŭ estas multa frenezeco premiata: posteno en publika povo, estrado, prestiĝo. Diri kion oni volas fordonas prestiĝon, fidelajn sekvantojn. Agordo naskas admiron kaj voĉdonojn. Pri frenezeco tamen mi iom scias pri la mia, eĉ se preskaŭ nula estas la barilo de la najbaro. Frenezo-portas-frenezon, iĝas torturo, rompiĝas la delikata haŭto de la realo. Multaj frenezuloj, la aliaj, malmultaj. La demokratiigo de la frenezeco, fakto: novaĵoj instigas, propagando promesas, antaŭdiroj plenumiĝas.

        Min mi relegas, nur pumpla teorio, malpli rapidiĝita ol devus esti. La artifiketo min devias de mia torda, tortura, trista sento. Volo, fadeno de araneaĵo for de la teksaĵo, forestanta kunteksto, facile rompebla, kial la saneco, pri kio malmulte oni scias, enmerkatigo en la apoteko. Mi iros al la psikiatro, sed nur postmorgaŭ: unue, mi rakontos rakonton, aldonas poenton. La lernejo min kondiĉis, poentojn mi ŝatas sur la bulteno. Eksteraj okazaĵoj eĥas ene, relegitaj ekstere, juĝoj, diagnozo, klaĉado. Plibone klaĉi en la ŝajnigo de la fikcio ol en la sanktejo de la konsultejo hodiaŭ sen pastro. La fakulo estis ĵus interrompita de la diktaturo de la horloĝo, la neŭroza krio de la poŝtelefono kaj ĝia obea kronometro.

        Ankaŭ mi dresita de la senkvalifikebla obeado, malgraŭ mia bela freneza flanko volu ja iĝi neregebla. Mi volas Avinjon! Mi volas Avinjon!!!