PaPos Nascentes - poéticos, psicoterapia, mentoria

Powered By Blogger

domingo, 22 de março de 2020

RECOMEÇO / REKOMENCO

Resultado de imagem para reset


COÇUPÉ

      [Terras do Hemisfério Sul, equinócio de Março de 2020]

De tanto coçar o saco a imaginação criativa deu as caras. Esse o diálogo interno.
      - Coçupé onde é? O que é Coçupé?
- Coçupé é onde estava seu foco, seu coração. Coçupé é tudo o que você foi até aqui, por contrato, por escolha arcana, arquetípica, arcaica. Coçupé não mais. Flui finíssima e branca a areia no tempo da ampulheta.
- Ouço o que me dizes, mas tão te compreendo, ser da noite! Transcrevo o que me falas, mas não te vejo, ser da noite! Sinto que meu tempo finda, ser da noite! Acabou! Meu tempo acabou!
- Vira a ampulheta de imediato! Veja como tudo flui. Tudo flui e o que chamas de “teu” tempo não existe. “Sua” vida não existe. Só a vida existe. Coçupé! Coçupé! Só na aparência o tempo esvai. Coçupé!
- Ganho esperança com esse novo contrato. Mas, ainda vejo o tempo, a pouca areia a se esvair fina e lenta para baixo na ampulheta.
- Agora sou eu que não te entendo, ó ser de Coçupé!
- Se algo você não entende, por que então não pergunta?
- Por que a areia finita insiste em fluir, se esvair e se esgotar? Vejo a areia se acabar, o tempo a se escoar.
- Vira de novo a ampulheta, que ela não é mais que metáfora. A finitude da areia existe mesmo?
- Quem de nós faz perguntas nesse jogo?
- Nasceste pra perguntar! A vida flui com você? A vida flui sem você? Ajusta a tua antena! É pra isso a quarentena. Se pensas que ela é forçada, é só por não se lembrar...
- Do que devo me lembrar?
- De que só verás a lambança quando a lembrança voltar. Agora a areia acabou, agora o tempo acabou e você nem se lembrou de reclamar do suposto fim do tempo. Se ainda precisa de tempo, volta a ampulheta virar!
- Mas, Mestre, se eu mesmo escolho a ampulheta virar, sou eu quem faço do tempo essa prisão esquisita...
- Você está quase lá! Vire a ampulheta e se ponha a observar. Mais do que aquilo que vê, veja aquilo que sente, sinta aquilo que vê e me responda: enfim, o que é Coçupé?
Sentindo através de uma lágrima, vendo-se na gota d’água, viu com nítida clareza o porquê da ignorância. Por que tanta solidão?
- Entre mais na solidão. Quem em você está só? Quem se sente multidão?
Viu que a areia-tempo se acabava... se acabou!
- Quer virar a ampulheta e o ciclo recomeçar? Enfim, o que é Coçupé?
- Muito sono enfim me vence. Vejo que o adormecer não existe pra si mesmo. Só existe o Si mesmo. Só existe o despertar.
- Já sabe onde é Coçupé? Já sabe o que é Coçupé?
- Como a ampulheta é símbolo – metáfora do despertar...
- Agora podes dormir. E sonhar coletivo. Coletivo é o despertar!

****************

PIEDOJUKO

      [Landoj de Suda Hemisfero, ekvinocio de Marto 2020]

      Post tioma nenifarado, la kreiva imagado ekaperis. Jen la interna dialogo.
- Kosupe’ kie estas? Kio estas Kosupe’?
- Kosupe’ estas kie estis via fokuso, via koro. Kosupe’ estas ĉio, kio vi estis ĝis nun pro kontrakto, pro arkana, arketipa, arkaika ekekto. Kosupe’ ne plu. Fluas ege minca kaj blanka la sablo dum sablohorloĝa tempo.
- Aŭdas mi kion vi min diras, sed ne komprenas vin, nokta estulo! Transkribas mi kion vi min diras, sed vin mi ne vidas, nokta estulo! Sentas mi, ke mia tempo finiĝas, nokta estulo! Finite! Mia tempo finiĝis!
- Turnu tuj la sablohorloĝon! Vidu kiel ĉio fluas. Ĉio fluas kaj tio, kiun vi nomas “via” tempo ne ekzistas. “Via” vivo ne ekzistas. Nur vivo ekzistas. Kosupe’! Kosupe’! Nur ŝajne tempo skuas. Kosupe’!
- Gajnas mi esperon pro tiu nova kontrakto. Sed, ankoraŭ mi vidas tempon, malmultan skuantan sablon mincan kaj lantan malsupren en la sablohorloĝon.
- Nun estas mi, kiu ne komprenas vin, ho estulo de Kosupe’!
- Se ion vi ne komprenas, kial do vi ne demandu?
- Kial la minca sablo insistas flui, skui kaj elĉerpiĝi? Vidas mi la sablon finiĝi, tempon elĉerpiĝi.
- Turnu refoje la sablohorloĝon, ĉar ĝi ne estas plu ol metaforo. Ĉu la sablofino ja ekzistas?
- Kiu el ni rajtas demandi dum tiu ludo?
- Vi naskiĝis por demandi! Ĉu vivo fluas kun vi? Ĉu vivo fluas sen vi? Agordu vian antenon! Jen pro tio la kvarenteno! Se vi pensas, ke ĝi estu devigata, tio estas nur pro via malmemoro...
- Pri kio mi devas memori?
- Pri tio, ke vi nur vidos la fuŝon kiam revenos la memoro. Nun la sablo finiĝis, nun tempo finiĝis, sed vi eĉ ne memoris plendi pro la supozebla tempofino. Se ankoraŭ vi bezonas tempon, refoje turnu la sablohorloĝon!
- Sed, Majstro, se mi mem elektos la sablohorloĝon turni, do estas mi, kiu igas el tempo tiun strangan prizonon...
- Vi preskaŭ la celon atingis! Turnu la sablohorloĝon kaj observu. Pli ol tio, kion vi vidas, vidu tion, kion vi sentas, sentu tion, kion vi vidu kaj respondu min: do, kio estas Kosupe’?
Perceptante sin tra larmo, vidante sin en akvoguto, li vidis klare la kialon de la ignoro. Kial tioma soleco?
- Eniru plu en tiun solecon. Kiu en vi sentas sin sola? Kiu sin sentas homamaso?
Vidis li, ke la tempo-sablo elĉerpiĝis... finiĝite!
- Ĉu vi volas turni la sablohorloĝon kaj novan ciklon inaŭguri? Do, kio estas Kosupe’?
- Multa dormo fine min venkas. Vidas mi, ke la endormigo ne ekzistas por si mem. Nur ekzistas Si mem. Nur ekzistas la vekiĝo.
- Ĉu vi jam scias, kie estas Kosupe’? Ĉu jam vi scias, kio estas Kosupe’?
- Ĉar la sablohorloĝo estas simbolo – metaforo por vekiĝo...
- Nun vi povas dormi. Kaj kolektive sonĝi, revi. Kolektiva estas la vekiĝo!

3 comentários:

  1. Transcenda fabelo, plena de figuroj, kiel puzlo. De longe mi ne legas ion tiel neordinaran! Mensojuko!

    ResponderExcluir
    Respostas
    1. Dankon, majstro de poeziaj mikrorakontoj! Altranga estas via komentario pri mia modesta fabela mensojuko!

      Excluir
  2. Kiel brila rakonto! Mi gapas al la reto de via Piedojuko...
    Kaj nune Jozefo?

    ResponderExcluir

Komentarioj bonvenas. Comentários sobre poemas são bem vindos.