SUFOCO/ SUFOKO

SUFOCO

Este poema tem a angústia do condenado à forca

tem correntes grossas no pescoço grosso

tem a tortura das coceiras que não cessam

tem um mistério sob a pele,

cavo e só vem linfa.

Tem este poema o desespero de um coçar insano

tem o silêncio da cobra que troca toda a pele

tem joelhos pernas pés doendo inchados

tem rosto inchado num vermelho eterno

tem calor dentro frio fora vulcão chorando sua lama

Mas tem este poema o anjo que me ama

e me ampara e me acolhe e me instiga à calma e à prece

chora no meu choro e já me fortalece.

Meu anjo serve paciência e sopa e chá

e juntos meditamos e deixo no Ser meu ser pequeno

- Poema só esperança: teu coração desnudo o meu desnuda e ama. 

SUFOKO

Ĉi poemo havas la angoron de kondamnito al l’ pendigilo

havas dikajn ĉenojn sur la dika kolo

havas la torturon de senĉesajn jukojn

havas misteron kaŝitan subhaŭte,

Mi plugas tamen nur jen limfo.

Havas ĉi poemo la malesperon de freneza grato

havas la silenton de l’ serpento kiu ŝanĝas l’ tutan haŭton

havas dolorajn genuojn krurojn piedojn ŝvelintajn

havas ŝvelintan vizaĝon eterne ruĝan

havas varmon ene, malvarmon ekstere, vulkanon plorante sian koton

Sed havas ĉi poemo l’ anĝelon kiu min amas

kaj min subtenas kaj min akceptas kaj min instigas al kviet’ kaj preĝo

ploras mian ploron sed ja min igas fortan.

Mia anĝelo min donas paciencon kaj supon kaj teon

kaj kune ni meditas do mi lasas en la Esto mian mildan eston

- Poemo nur espero: via nuda koro la mian nudigas ame.