BOA ESPERANÇA / BONA ESPERO

Aquilo que surge despencado dos campos sinuosos do futuro
nos acaricia a surpresa insana
nos aponta facas transgressoras e se faz invisível e insalubre
como bocas pantanosas e desdentadas.

O que surge urge e se refugia no orgulho enrugado 
da autoimagem

que os espelhos espalham e ocultam

agredindo memórias esguias como maquiagem desfocada:

nosso assombro desfalece no seio murcho do tempo violáceo.

Pingam da ampulheta futuros rudes por vezes sinceros e calvos

costurando infinitas possibilidades

de passados inapreensíveis como poemas enregelados e gordos

abrigados em estrofes e gorros esfiapados em relatos crespos

ou nulos ou cansados.

Quem pode desnudar o ventre dessas narrativas obesas

nos seus delírios de albatroz

em asas colibri e aragem?

Se as desnudares certa penugem sob o pó da audácia

buscará quebrar as lâmpadas

incendiar a folha fina onde meditam pirilampos.

                                                                 E daí?

Que relato com ar de poesia se denunciará tanto veracidade

como ficção entusiasmada, ainda que gringa,

ainda que ginga em desamparo?

Existiria a reversão da resposta à pergunta por vir à luz?

Onde o resgate da missão

sabidamente adormecida nas dobras akáshicas?

Onde o instante exíguo do presente

na ampulheta do desfile inábil

do porvir envelhecido?

Mantido o nome como cambiar a lâmina da destinação?

Que fisionomia assumirá a instituição

no remexer dos propósitos feridos?

Quem vestirá o atrevimento da expulsão

ardida dos tiranos?

E se a tirania viaja aderida em nosso olhar encavalado

de resíduos veterinários?

Não sei! Não sei! Mas a face

anjodemônio nos espreita abismos!  

*************************************************

Kio fulme ekfalas el sinue ontaj kampoj

nin karesas la frenez-surprizon

nin celas per ribel-tranĉiloj kaj iĝas nevideble san-damaĝa

kiel kotaj buŝoj dentomankaj.

Kio fulme urĝas kaj rifuĝas orgojle faltiĝata de la propra imago

ho! speguloj dise kaŝas, kaŝe disas,

agresante graciajn memoraĵojn kvazaŭ ŝminko mise fokusita:

nia mirego eksvenas en malŝvela sino de viola tempo.

El sablohorloĝ’ estontoj krude gutas foje sinceraj foje kalvaj

senfinajn eblecojn kudras de preteritoj nekapteblaj plu

kiel poemoj dik-frostitaj ŝirmantaj en strofoj kufaj

despecigataj dum raportoj krispaj

aŭ lacaj certe nulaj.

Kiu povos nudigi la ventron de tiuj dikegaj rakontoj

en deliroj de albatros’

kun flugiloj de kolibro kaj zefir’?

Se ilin vi nudigos ia lanugo sub l’ aŭdacpulvor’

provos frakasi lampojn

bruligi la gracifolion kie meditas lampiroj.

                                                    Kaj do?

Kiu poezieca rakonto sin montros vereco

kaj entuziasma fikcio, eĉ se fremda,

eĉ se svinge senprotekta?

Ĉu eblus la renvers’ de la respondo al demando naskiĝonta?

Kie la elaĉeto de misio

evidente endormiĝinta sur akaŝaj faldoj?

Kie la magra momento estanta

- sabla horloĝ’ de mallert’ defila

de l’ maljunigata estonto?

Se la nomo samas kiel ŝanĝi la lamenon de la destinado?

Kiun mienon montros la institucio

dum rearanĝo de vunditaj celoj?

Kiu vestos la aŭdacon de forpelo

arda de tirano?

Kaj ĉu la tirano gluate vojaĝas sur nia rigardo ĉevaleca

de bestokuracistaj spuroj?

Mi dubedubas! Sed la mieno

anĝeldemone nin spione abismas!